Iz knjige
Bosna i Hercegovina od najstarijih vremena do kraja II s.r (Enver Imamović)
strana 38-39
Uspostavljeni mir je, međutim, bio kratkog vijeka. Na granicama Carstva počeli su se ponovo skupljati barbari i samo su čekali povoljan trenutak da provale i otpočnu rušiti, paliti, pljačkati i ubijati. Ovaj put to su bili Avari sa Slavenima. Godine 602. su prešli Savu i upali su na teritorij naše zemlje. Kvalitetnim rimskim cestama i dolinama rijeka krenuli su u unutrašnjost. U nastalom vihoru konačno su nestale sve tekovine antičke civilizacije na ovom prostoru.
Šta se kroz to vrijeme sve dešavalo, teško ćemo ikada znati jer nam manjkaju pisani izvještaji. Oslanjajući se na arheološku građu koja nam koliko-toliko daje uvid u te događaje, može se pretpostaviti da je prodor Slavena na bosanskohercegovački prostor u dobroj mjeri BIO SUZBIJEN OD STAROSJEDILACA. To su postigli zahvaljujući dobrom naoružanju kojim su se snabdijevali iz svojih bogatih rudnika i svojoj tadicionalnoj borbenosti. U tome je bitnu ulogu odigrala i brdsko-planinska konfiguracija zemlje, što je sve bilo nepovoljno za napadače. I ono što ih je prodrlo (prije svega Avari), brzo se utopilo u autohtonoj masi, pa se može reći da su oblasti današnje Bosne i Hercegovine UŠLE U SREDNJI VIJEK S KOMPAKTNIM STAROSJEDILAČKIM (ilirskim) STANOVNIŠTVOM. Takvo se stanje, međutim, nije moglo dugo održati, pošto je zemlja bila u potpunom SLAVENSKOM OKRUŽENJU. Uslijedila je SLAVENIZACIJA i to u tolikoj mjeri da se Bosna u srednjem vijeku po svemu doimala kao slavenska zemlja, IAKO U SUŠTINI TO NIJE BILA.
Bosna online 