Crnogorska stampa: Sarajevski atentat je teroristicki akt Gavrilo Princip je bio terorista
U govoru na svečanoj akademiji povodom sto godina od početka Prvog svjetskog rata, predśednik Vlade Crne Gore Milo Đukanović rekao je da „Crna Gora nije podržala teroristički akt koji je bio povod za rat“. I to je potpuno tačno: zvanična Crna Gora je osudila ubistvo austrougarskog prestolonasljednika i njegove supruge u Sarajevu – kazao za Pobjedu dr Živko Andrijašević, profesor Univerziteta i član Organizacionog odbora Vlade Crne Gore za obilježavanje stogodišnjice od početka Prvog svjetskog rata.
Profesor Andrijašević kaže da je u službenim novinama, „Glas Crnogorca“ br. 33 od 21. juna 1914. godine,( po starom kalendaru), ubistvo u Sarajevu u zvaničnom komentaru okarakterisano kao „bezumni teroristički akt usamljenih fanatika“.
– Dakle, zvanična Crna Gora je, sto godina prije premijera Đukanovića, ubistvo koje je počinio Gavrilo Princip nazvala – „bezumnim terorističkim aktom“. Predśednik Vlade Crne Gore je u svom govoru samo saopštio jednu istorijsku činjenicu, koju potvrđuje relevantni istorijski izvor. Uostalom, kada već govorimo o zvaničnom stavu Crne Gore prema atentatu u Sarajevu, napomenimo i da je vlada Kraljevine Srbije na sličan način definisala ovaj akt. Ona ga je, jula 1914. godine, nazvala zločinom koji izaziva zgražavanje. Taj dokument je objavljen u knjizi koju je 1980. godine izdala SANU – kaže Andrijašević.
Ističe da neprimjereno reagovanje na govor premijera Đukanovića, i posebno na navedenu konstataciju, pokazuje nedovoljno poznavanje istorije – i crnogorske i srpske.
– Da li je Gavrilo Princip bio terorista, zločinac, patriota, zanesenjak, borac za „nacionalnu stvar“ ili ko zna što još, niti je kvalifikovala tadašnja zvanična Crna Gora, niti je to u svom govoru učinio predśednik Đukanović. Ali, čak i da ne postoje istorijski izvori koji atentat u Sarajevu kvalifikuju kao teroristički akt, odnosno zločin, svaki nasilni oblik borbe za ostvarivanje političkih ciljeva u mirnodopskom dobu smatra se, prema važećim definicijama, terorizmom. Uostalom, kako bismo definisali ubistvo Franca Ferdinanda i njegove (apolitične) žene, a da pri tome ne raspravljamo da li je ubica imao najbolje namjere i opravdane razloge? Motivi i politički karakter atentatora (ubice) su jedna strana priče, a karakter njegovog čina je nešto sasvim drugo. To važi i za ubistvo kralja Aleksandra Obrenovića i za ubistvo kralja Aleksandra Karađorđevića, pa, ako hoćete, i za ubistvo Ivana Stambolića ili Zorana Đinđića. Kada bismo upotrijebili argumentaciju sadašnjih apologeta političkog ubistva u Sarajevu 1914. godine, onda bismo i za ova ubistva mogli naći opravdanje koje bi ih svrstalo u patriotske gestove i pravednu borbu za odbranu nacionalnih interesa. Za izricanje vrednosnih sudova o istorijskim događajima mora se imati ujednačen kriterijum – zaključuje Andrijašević.
Bosna online 